Explorar los documents (15399 total)

Ueit ans après era publicacion deths Condes deth Coserans, que mos i tornam en ame un aute album de condes, consacrat aqueste còp ath Comenge e ara Val d’Aran. En aqueras istuèras, que hèn arríder o hericar, qu’arretrobaratz eths personatges abituaus : bèstias que parlan gascon, innocents que’s hèn inevitablament colhonar, hadas beneficas, òme sauvatge... mès tanben diable, podoèras, sèrps. En mon deths condes, eras credenças que s’abarrejan. Un conde n’é cap era realitat, ja’c sabem, mès que i deu aver en quauqu’un lòc ua part de vertat, n’ac credetz cap ? En tot caish, brembatz-vos de ua causa : ua mentida plan dita que vau ua vertat !

Colleccion Oralitat de Gasconha

« Me dison Martin. E mos amics son de lops. Òc ben, de lops que los grands sabon pas veire ! Ne'n fau de causas ambe mos lops ! Mas quand serai grand... »

Lo libre evòca amb tendresa e delicadesa, a nautor de mainatge, la question de l'amic imaginari. Illustrat amb finesa e una sensibilitat de las bèlas, abòrda tanben a son biais la question de la plaça dins la frairièra, quand òm i arriba après l'ainat. Mai que mai, pausa LA question essenciala : cossí far amb lo « abans ieu » ? Cossí acceptar que los autres ajan agut una vida abans nòstra venguda al mond ?

Nascuda de l’imaginacion de son autor, Ester Lapoja es una goiata d’au jorn d’aüei, plan esbarbida, eleva au liceu Bertran de Bòrn de Perigüers. Benaisa dins sa vita, energica, telefonet en mans, Ester nos fai viure coma sos amics e sas amijas tres enquestas de reng : « Un tant doç vonvon », « Los Sendareus de l’auba » e « Ventar dau vent que bufa ». Dins son monde, plan realista e pròche de quò nòstre, la goiata es plan afarada emb la màfia georgiana, daus nazilhons, los autonomistas perigòrds, las sectas, daus fascistas regatiers de dròga... La jòuna enquestritz, que se’n laissa pas contar, fai virar chabra lo famós comissari Alexandre Darnaudguilhem, plan conegut dins la capitala de Nauta Dordonha en Occitània.

« Ah ! Qu’èra polida, la cabra del sénher Seguin ! Qu'èra polida amb sos uèlhs doces, sa barbeta de sos-oficièr, sos esclòps negres e lusants, sas cornas zebradas e sos longs pels blancs que li fasián una manrega ! »
Polida, polida... es ben tot aquò : Mas es que li avèm demandat son vejaire a aquesta domaisèla ? Qualqu'un a pres la pena d'escotar sa version de l'istòria ?

Es grand temps de donar la paraula a aquesta victima doblidada de nòstres contes e d'ausir çò qu'a de dire sus la question. Mercés a aquela relectura a la primièra persona del conte d'Alphonse Daudet, es causa faita, enfin. 

Un espectacle risolièr e poetic, a prepaus de las còrdas que nos estacan e sus las qualas se tira, de campanulas e d'aucèls que cantan. 

Una istòria de libertat, de fugida e de batèsta. Un conte que conta los sòmis que passan e los nívols que se fregan a las montanhas. Una legenda que parla de çò que venèm quand enfin, se lançam. Una joviala reflexion a l'entorn d'aquela question : èsser urós, qu'es aquò ? 

« E deman ? » est une veillée occitane interactive. Dans une langue aisée à comprendre et de manière humoristique, Clamenç, Beneseta, Marcèl e Magalona évoquent le monde de demain. Et les sujets ne manquent pas : les robots humanoïdes, le genre, la fausse vérité, le rajeunissement de la cellule, l’évolution des métiers et des loisirs, l’Intelligence Artificielle, le réchauffement climatique, le devenir de la planète... Si vous souhaitez participer à cette veillée pour partager un moment de rire et d’humour en occitan, invitez Clamenç à présenter : « E deman ? » vous ne le regretterez pas !

Condicions materialas :

Sala escura

Scèna pas obligatòria

Port.: 0686960903.

Adresse électronique : andre.clement@wanadoo.fr

Tapís dins sa biaça, dels contes, de musicas vengudas d'aicí e endacòm mai trepejan. Espèran pas qu'una causa : èsser contats, cantats, jogats! Alara segon lo public, segon lo luòc, segon l'inspiracion, lo Mercand d'istòrias entredubrís son biaça…
E cric e crac! Vaquí l'istòria d'un pescaire que cada matin partís del pòrt de Sète amb l'espèr d'emplenar sos fialats. Mas, ailàs, demòran desesperadament voids. Qué l'a possat a tournar metre a la mar aquela daurada qu'auriá fach una taulejada? Toc toc toc! un ser d'auratge, se tusta a sa pòrta…

Dins un vilatge perdut al mitan dels castanhièrs, una botiga es encara esclairada despièit de l'ora avançada. En fàcia, de l'autre costat de la carrièra, dins lo Cafè- restaurant especiariá salon de cofadura, es la fèsta : Aïga-Linda e Enric se maridan ! Lo Maire es present, solide, Antoine lo manescal, Milou, lo garda, lo pastre e lo curat, la familha, los cosins, los vesins. Ia tanben Angélo, lo musicaire, italian e son acordeon, Zikalack, lo minor polonés... Los pelardons son prèstes, lo clinton raja abondosament... Lo vilatge entièr es convidat mas totòm es pas vengut. Tac, tac, tac, tac... lo brut s'arrèsta. La cortina blanca se lèva a la fenèstra de la botiga. « E ara, dançan ! Aquel pegàs d'Angelo, a aprés una borrèia… Agacha la nòvia, s'escacalassa de ríder. .. » Lo cordonièr, aquò o fa pas rire, pas rire del tot… Subte un crit esquiça l'aire.

EQUIPA ARTISTICA

PRESENTACION